Dzisiejszy tekst odebrany wprost jest dla wielu doskonałym sposobem samousprawiedliwienia się, aby niewiele od siebie wymagać. Jezus zwrócił uwagę tym co wybierali pierwsze miejsca. Pochwalił tego kto czeka pokornie, aż usłyszy przesiądź się wyżej. Nic tylko ustawić się w cieniu i napawać swoją pokorą.
Łatwo pomylić bycie pokornym z fałszywą pokorą. Ile można zrobić w życiu, w Kościele wspaniałych rzeczy, gdy tylko znajdzie się osoby chętne i zaangażowane? Mnóstwo. Niestety często jest zastój i marazm. Posiadane talenty gdzieś się marnują. Ja nie bardzo potrafię czytać, śpiewać, ja się do tego nie nadaję – wymówki, wymówki… W swojej „wielkiej pokorze” odstąpię miejsca innym, niech się zaangażują, usunę się w cień. Tylko co to ma wspólnego z prawdziwą pokorą, czyli realnym ocenianiem swoich możliwości? Niewiele. <br >
Bądź ostrożny, abyś pod płaszczykiem pokory nie ukrywał lęków i lenistwa.